“Karel de Vijfde kwam er vaak en schoof er graag aan tafel.”

Door Vanille Dujardin

Iedereen in Ukkel kent deze brasserie. Le Vieux Spijtigen Duivel, door de Brusselaars ook wel de Oude Spijt genoemd, ligt al 500 jaar aan de Alsembergsesteenweg in Ukkel en heeft al zijn karakter uit het verleden behouden.

“Volgens vele legenden bestaat de staminee al sinds 1500”, vertelt Christos, de eigenaar van het geklasseerde etablissement. “Daarmee is het de oudste van Brussel”, vervolgt hij trots. Naar verluidt stond de plek eerst bekend onder de naam ‘Auberge de L’Ange’, voordat het een postafspanning werd waar grote namen uit alle tijden over de vloer kwamen. Tot de illustere gasten behoren onder andere Karel V, Baudelaire en Victor Hugo.

Hoofdkwartier van Karel de Vijfde

Voor geschiedenisliefhebbers: Karel V, koning van Spanje en Rooms-Duits keizer, werd vaak omschreven als gierig en gulzig aan tafel. Wellicht was het daarom dat hij enkele eeuwen geleden ruzie kreeg met de eigenaar van L’Ange. Dit conflict zou de reden zijn waarom de naam werd veranderd van L’Ange in Spijtigen Duivel.

Sindsdien is er niet veel veranderd. “Behalve de eigenaars”, lacht Christos. De huidige eigenaar wilde niets aan de sfeer van het restaurant veranderen. In de winter zorgt dezelfde houtkachel nog steeds voor een knusse warmte en op de kaart staan nog altijd typisch Brusselse gerechten die klanten aantrekken. “Onze specialiteiten zijn stoofpotten zoals stoofvlees, maar ook gegratineerd witloof of stoemp met worst”, aldus Christos. “Maar we hebben ook wat Griekse specialiteiten toegevoegd als knipoog naar mijn afkomst.”

Uniek in Brussel

“Mensen komen hier voor de sfeer, het menu en het assortiment bieren”, preciseert de eigenaar. Op de kaart staan immers meer dan 60 verschillende bieren die de klanten blijven bekoren. “Onze gasten komen voornamelijk uit Brussel, maar we krijgen ook veel toeristen die op zoek zijn naar bijzondere plekjes, zoals de Spijtigen.”

“In september zijn we van plan de voorkant van het restaurant te renoveren”, kondigt Christos aan. “Maar de stamgasten hoeven zich geen zorgen te maken: het gaat gewoon om een simpele verfbeurt! Aan de binneninrichting wordt niet geraakt, zodat de sfeer van de plek die in de loop der jaren uitgegroeid is tot een gerenommeerd en geklasseerd etablissement in de hoofdstad bewaard blijft.”

Alsembergsesteenweg 621 – 1180 Brussel

Tel. 02.344.34.55

www.spijtigenduivel.com

Be Story – ‘Ne vette leiver’ in’t’Spinnekopke

Door Vanille Dujardin

Wie denkt aan Brusselse etablissementen met een mooie geschiedenis, denkt onvermijdelijk aan het Spinnekopke. Deze oude estaminet, gelegen op een steenworp afstand van het Sint-Katelijneplein, is een gezellige herberg die dateert uit 1762 en die ooit dienstdeed als afspanning. De plek heeft niets van zijn ouderwetse charme verloren.

Estaminet is een in onbruik gerakend Belgisch woord (zowel Vlaams als Waals) voor café, kroeg, herberg. In Vlaanderen gebruikt men meestal de variant staminee. In Noord-Frankrijk (onder andere in Frans-Vlaanderen) is het nog in gebruik. Het woord zou van het Picardisch in het Waals en zo in het Vlaams zijn terechtgekomen (bron: Wikipedia). In het Frans verwijst het woord naar etablissementen waar meer bepaald bier geschonken wordt. Er heerst een rudimentaire sfeer, met gele notarisaffiches en soms vogelkooien met een kanarie aan de muren, kortom zonder te veel afleidingen die de klanten zouden kunnen verstoren bij de ernst van hun hoofdbezigheid: het nuttigen van hun kroes en later glas gerstenat.

Fragment uit Camille Lemonnier, La Belgique, Paris, Hachette, 1888, p. 44.

“Het was mijn vader, Jean Rodiguez, die het Spinnekopke heeft opgericht”, vertelt Nicolas die het restaurant vandaag uitbaat. “Na veertig jaar dienst wilde hij drie jaar geleden de fakkel doorgeven en heb ik het overgenomen.” Dat hoeft niet te verbazen, aangezien Nicolas uit een volbloed horecafamilie komt. “’t Spinnekopke was z’n hele leven en nu is het dat van mij.”

Ballekes me lambic saus of Krokette mi keis?

De typisch Brusselse naam past perfect bij de ouderwetse herbergsfeer. Rustieke tafels, houten banken, oude bieradvertenties aan de muren en obers in lange witte schorten. “Aan de recepten heb ik niets veranderd”, aldus Nicolas. “Het is heel belangrijk voor mij om het werk van mijn vader in ‘t Spinnekopke voort te zetten.”

Opvallend en pittoresk detail: de menukaart is tweetalig – in het Frans en in het Brussels. In ’t Spinnekopke eten de gasten geen kaaskroketten of ganzenlever, maar ‘krokette mi keis’ of ‘vette leiver’. En het onvermijdelijke Amerikaanse gerecht dat in de eetzaal wordt bereid is een ‘Americain me fritte en saloe’, een specialiteit die in de smaak valt van zowel de toeristen als de geboren Brusselaars. Uiteraard heeft het etablissement een bierkaart om u tegen te zeggen: la Chouffe, abdijbier, bieren van het vat, trappistenbieren, ambachtelijke bieren, het kan allemaal.

In ’t Spinnekopke heeft, zoals de meeste Brusselse restaurants, afgezien de afgelopen twee jaar. “De coronaperiode was bijzonder lastig”, blikt Nicolas terug. “Gelukkig was mijn huisbaas flexibel voor de betaling van de huishuur, anders had ik wellicht de deuren van de zaak moeten sluiten.” De jongeman hoopt dat er iets verandert op het vlak van mobiliteit en dat hij kan rekenen op Brusselse steun, maar blijft gemotiveerd. “Deze plek zit vol verhalen en herinneringen”, besluit Nicolas. “Ik kom hier heel graag werken, het doet me altijd iets.”